Jeden z dwóch instrumentów polityki makroekonomicznej; polityka pieniężna jest po stronie Rozpoczęcie. Składa się z wydatków publicznych i opodatkowania i wszelkich innych dochodów rządowych lub pomocy dla sektora prywatnego ogółem (takie jak ulgi podatkowe). Może służyć do wywierania wpływu na poziom popytu w gospodarce, zazwyczaj z celami bliźniaczych uzyskiwanie bezrobocia tak niskie, jak to tylko możliwe bez wyzwolenie nadmiernego inflacji. w czasie, który jej wdrożeniu są do zarządzania krótkoterminowego popytu poprzez precyzyjne dostrojenie, chociaż od zakończenia ery keynesowska to ma częściej zostały skierowane na cele długoterminowe, z polityki pieniężnej częściej używane do dostosowania krótkookresową. Dla rządu, istnieją dwie główne kwestie przy ustalaniu polityki fiskalnej: jakie powinny być ogólnej pozycji polityki i jaką formę powinny jej poszczególnych części podjąć?

Niektórych ekonomistów i decydentami politycznymi twierdzą dla zrównoważonego budżetu. Inni mówią, że trwałe deficytu (publicznych wydatków przekraczających dochodów) jest dopuszczalne, pod warunkiem zgodnie z regułą złotego, deficytu jest używany dla inwestycji (w infrastrukturze, powiedz) zamiast zużycia. Jednak może być niebezpieczeństwo, że inwestycje sektora publicznego doprowadzi do wyparcia bardziej produktywne inwestycji prywatnych. Niezależnie od ogólnej postawa średnio cyklu gospodarczego, większość ekonomistów ustalają, że polityki fiskalnej powinny być antycykliczna, mające na celu automatycznie stabilizację popytu poprzez zwiększenie wydatków publicznych względem dochodów podczas gospodarki jest mieć kłopoty i zwiększania podatków względem wydatki ku górze cyklu. Na przykład społecznych (dobrostanu) materiały informacyjne od państwem zwykle rośnie w czasach trudne i fiskalnych przeciągnij zwiększenie dochodów państwowych, gdy gospodarka rozwija się. Bitów i kawałków składających się polityki fiskalnej, jednej debaty jest o zioło wydatków publicznych należy się względem PKB. W Stanach Zjednoczonych i wielu krajach azjatyckich, publicznych wydatków jest mniej niż 30% PKB; w krajach europejskich, takich jak Niemcy i Szwecji, stało się tak duży, jak 40-50%. Niektórych badań ekonomicznych sugerują, że niższe wydatków publicznych, w stosunku do PKB prowadzi do wyższego tempa rozwoju, choć ten wniosek jest kontrowersyjne. z pewnością, od lat znacznie wydatków publicznych została bardzo nieefektywne. Kolejną kwestią jest formularz, który opodatkowania powinna podjąć, zwłaszcza podziału między podatków bezpośrednich i pośrednich podatków i między podatku od kapitału, dochodów i wydatków.