Za wynalazcę kalitypii uważa się W. W. J. Nicola (nic więcej o nim nie wiadomo), który jako pierwszy ten proces opatentował. Następnie proces ten był rozwijany przez Jamesa Thompsona, Dicka Stevensa i innych.

Pod względem chemicznym proces bardzo przypominał metodę brązu Van Dyke'a, z tym, że w miejsce cytrynianu żelaza używa się szczawianu żelaza.

W procesie kalitypii naświetlanie jest stykowe, jak w brązie van Dyke'a czy cyjanotypii. Różnica między nimi polega (prócz użytych składników) na tym, że obraz przed wywołaniem jest niewidoczny (podobnie jak w platynotypii).

Kalitypia wg N. Hawksa (1840–1929)

Papier pokrywany jest krochmalem, suszony, a następnie uczulany w świetle żółtym. Kuwety muszą być czyste – nie zanieczyszczone żadnymi związkami metali.

Substancja uczulająca:

szczawian żelaza 26 g;

szczawian potasu 6,5 g;

azotan srebra 6,5 g;

woda destylowana 120 ml;

po rozpuszczeniu składniki filtrujemy.

Naświetlanie światłem UV, ok. pięciu minut.

Wywoływacz:

boraks 28 g;

winian sodowo-potasowy lub sodowy 35 g;

woda destylowana 500 ml;

najpierw rozpuszczamy boraks, przed użyciem dodajemy winian i ew. odrobinę dwuchromianu potasu (ok. 7 g 2% dwuchromianu na 500 ml wywoływacza).