Alfabet języka jest zestawu symboli (glify i znaki diakrytyczne) używane do zapisu języka, jak również zestaw reguł opisujące jak pisać te glify, włączając pisowni, wymowa i wielkość liter. Termin pochodzi od greckiego ορθά ortha-("poprawnie") i γράφειν graphein ("do zapisu").

Alfabet różni się od typografii. Alfabet obejmuje system piśmie języka. Angielskim, na przykład ma alfabetu 26 liter dla spółgłoski i samogłosek, ale nie glifów dla stres. Jednak każdy list angielski może reprezentować więcej niż jeden dźwięk, i wiele dźwięków angielski (Fonem) może być napisane przez więcej niż jedną literę. Przykładem reguły rzutu ortogonalnego opisujące, w jaki sposób są używane litery znajduje się I przed e z wyjątkiem po c; inny jest, że mnogiej są zapisywane z litera s bez względu na to, czy jest widoczny jako (s), jak koty, lub jako (z), tak jak w przypadku psów. Ponadto kombinacje liter o nazwie digraphs, takich jak th, stanowią jeden dźwięki w ortografii polskiej. Innych języków, które używają tych samych alfabetu jak angielski nie może używać tych samych digraphs. Orthographies

jeden z najbardziej złożonych jest, że języka japońskiego, który używa kombinacji kilku tysięcy logographic glify (znaki chińskie Hanzi) o nazwie kanji, dwóch syllabaries nazywany katakana i hiragana i alfabetu łacińskiego, romaji. Wszystkie wyrazy w języku japońskim mogą być napisane w albo katakana, hiragana, lub rōmaji i większość również mają formę kanji. Wybór z jakiego typu pisania użyć zależy od wielu czynników, w tym standardowe konwencje, czytelności i Opcje stylistyczne. Alfabet mogą być opisane jako "skuteczne", jeśli posiada jednego glifu na dźwięku mowy (Fonem) i odwrotnie, ale kilka systemów są doskonałe.

Alfabet, które nie reprezentują wszystkich dźwięków języka, takie jak te z włoskim, angielskim lub arabski, jest nazywany "uszkodzony". Orthographies nieefektywne i wadliwe mogą motywowania reformy pisowni.