Może być zdefiniowany jako sztuki przez kobiety artystów wykonane świadomie w świetle rozwoju w teorii sztuki feministycznej od około 1970 roku. W 1971 r. historyk sztuki Linda Nochlin opublikował przełomowy esej "Dlaczego mają tam zostały nie wielkie kobiety artystów?". w nim ona badanych czynników społecznych i gospodarczych, które uniemożliwiły utalentowanych kobiet osiągnięcie takiego samego statusu jak ich koledzy. Historyków sztuki przez lat osiemdziesiątych Griselda Pollock i Rozsika Parker jadą dalej, do zbadania języka historii sztuki z jej płci załadowany terminów takich jak stary mistrz i arcydzieło. Poddali w wątpliwość centralnego miejsca kobiecego w zachodni Kanon, pytając, dlaczego mężczyźni i kobiety są przedstawiane tak inaczej. W 1972 jego książka drogi widząc marksistowski krytyk John Berger zawarł "mężczyzn patrzeć na kobiety. Kobiety oglądać siebie spojrzał ". Innymi słowy zachodniej sztuki replikuje nierówne relacje już osadzony w społeczeństwie. Sztuka feministyczna po podobnym torem. Jest czasem znana jako pierwsza fala sztuką feministyczną, Couchoud upajał kobiece doświadczenia, zbadanie pochwy zdjęcia i krew menstruacyjna, pozowanie nago jako dane bogini i wyzywająco za pomocą mediów takich jak hafty, który był uważany za "Praca kobiet". Jest jednym z wielkich dzieł kultowych tego etapu sztuki feministycznej Judy Chicago Dinner Party, 1974-79. Później artystek odrzucić to podejście i próbowali odkryć początki naszych pomysłów kobiecości i kobiecości. One realizowane idea kobiecości jako maskarada — zestaw stanowi przyjęty przez kobiety, aby spełniać oczekiwania społeczne kobiecości.